Zaburzenia snu jest to bardzo liczna grupa, zawierająca w zasadzie wszystkie niepokojące objawy związane ze snem. Z jednej strony niebezpieczna jest bezsenność, czyli nierzadko całkowita niezdolność do zaśnięcia; z drugiej strony zbyt długie spanie także może być szkodliwe. Przykładem problemu ze snem jest również narkolepsja, czyli nagłe zapadnięcie w sen w nieoczekiwanym miejscu. Jednym z groźniejszych zaburzeń snu jest somnambulizm, czyli lunatykowanie. Jest to chodzeniem podczas snu i jest o tyle groźne, że taka osoba może skądś spaść doznać obrażeń.
Psychoterapia par, jak sama nazwa podpowiada, przeznaczona jest dla pary ludzi. W zdecydowanej większości są to pary małżeńskie lub partnerskie. Jest wówczas do czynienia z tak zwaną terapią małżeńską. Terapia par to nie jedynie, jak ktoś mógłby pomyśleć, terapia skierowana do ludzi w związku. Czynnikiem, który tu decyduje, nie jest stopień zażyłości pomiędzy danymi osobami, a raczej chęć podjęcia terapii. Celem ogólnym psychoterapii par jest analizowanie relacji łączącej dwojga ludzi wraz z usiłowaniem usunięcia ewentualnych konfliktów. Na terapię tą może się więc wybrać również para przyjaciół czy krewnych, o ile tylko jest taka potrzeba. Terapia małżeńska oznacza, że skupia się na typowych dla małżeństw kłopotach, do których zalicza się na przykład problemy na tle seksualnym, rozmaite kłótnie czy nuda.
Żyjemy pod ogromną presją. W pracy nieustannie jesteśmy strofowani przez szefa. Czujemy również nad sobą złowrogi oddech konkurencji. W życiu codziennym problemów dokładają nam małżonkowie. Nieustannie jesteśmy sfrustrowani. Podobny tryb życia często jest przyczyną ciężkich schorzeń psychicznych, choć nikt nie ma zamiaru się do tego przyznać. Musi się zdarzyć coś wyjątkowo poważnego, żebyśmy z własnej woli odwiedzili gabinet psychoterapii.
Ogólnie zwalczanie zaburzeń depresyjnych istnieje w dwóch odmianach. W przypadkach zaawansowanych i teudnych potrzebna jest pomoc psychiatryczna w postaci leczenia farmakologicznego. W stadiach wcześniejszych jednak nierzadko wystarczająca jest psychoterapia. Opiera się ona w dużej mierze na regularnym kontakcie pacjenta z terapeutą. Może mieć charakter krótko- lub długoterminowy, zależnie od zapotrzebowania i rodzaju problemu.